بگشای غنچهٔ لب بسرای غنهٔ تر

سوزن شکاف غمزه ت سوسن نمای عبهر

بیمار دو لب تو در زهر خنده شکر

مشکین جو تو دیدم با جو شدم برابر

من خاک خاک باشم کز جرعه یابم افسر

برچینمش به مژگان سازم سرشک احمر

من خون خورم نه باده، من غم کشم نه ساغر

کز آب، سگ گزیده، شیر سیه ز آذر

بی پا و سر چو حلقه حلقه به گوش چون در

مانا که چتر سلطان سایه ت فکنده بر سر

چون سیف ذوالیزن را از سیف دین مظفر

مختار چار ملت سردار هفت کشور

ملکت طراز عادل ملت فروز داور