صحن ارم ندیدی در باغ شاه بنگر

پرچین باغ پروین بل پر نسر طائر

کاریز برده کوثر در حوض های ماهی

شاخش جلال و رفعت، برداده طوبی آسا

هم آشیان عنقا در دامن ریاحین

عیسی خلال کرده از خارهای گلبن

همچون درخت وقواق او را طیور گویا

قصرش چو فکرت من در راه مدح سلطان

جفت مقوس او چون جفت طاق ابرو

آن جفت را کزو او شد قوس قزح ملون

ادریس و جم مهندس، موسی و خضر بنا

انجم نگار سقفش در روی هر نگاری

خامه زده عطارد وز باجورد گردون

پیش سریر سلطان استاده تاجداران

ناهید زخمه مطرب و می آفتاب تابش

آن بار بد که امسال از چرخ نیک بادش

فرماندهٔ سلاطین سلطان محمد آمد

مهدی صفت شهنشه امت پناه داور

شاه فلک جنیبت خورشید عرش هیبت

ابر درخش بیرق، بحر نهنگ پیکان

جمشید سام حشمت، سام سپهر سطوت

سردار خضر دانش، خضر بهشت خضرت

یک کنجدش نگنجد در سینه گنج توران

یک اسبه در دو ساعت گیرد سه بعد عالم

تیرش به دیده دوزی خیاط چشم دشمن

جز تیغ کفر شویش گازر که دیده آتش

بر پرچم علامت بر تارک غلامان

هر مه ز یک شبه مه چرخ است طوق دارش

ای خاک درگهت را آب حیات تشنه

تیغ تو صیقل دین، لابل خطیب دولت

ز اقلام های قابض اقلیم هات قبضه

خفچاق و روس رسمی، ابخاز و روم ذمی

مجذوم چون ترنج است، ابرص چو سیب دشمن

الحق ترنج و سیبی بی چاشنی و لذت

نی طرفه گر عدو شد مجذوم طرفه تر آن

افعی خورنده مجذوم ارچه بسی شنیدی

زیر سه حرف جاهش گنج است و حرف آخر

یک دو شد از سه حرفش چار اصل و پنج شعبه

شاها طبیب عدلی و بیمار ظلم گیتی

خود عدل خسروان را جز عدل چیست حاصل؟

از عدل دید خواهی هم راستی و هم خم

گل چو ز عدل زاید میرد حنوط بر تن

آتش که ظلم دارد میمیرد و کفن نه

بر یک نمط نماند کار بساط ملکت

سنجر بمرد ویحک سنجار ماند اینک

آخر نه بر سکندر شد تخته پوش عالم

شاها عصر جز تو هستند ظلم پیشه

نه مه غذای فرزند از خون حیض باشد

آن کس که طعمه سازد سی سال خون مردم

نه ماهه خون حیضی گر آبله برآرد

شاهان عرب نژادی هستی به خلق و خلقت

مهمان عزیز دارند اهل عرب به سنت

رومی فرستی اطلس،مصری دهی عمامه

اطلس به رنگ آتش، واصل عمامه از نی

اعجاز خلعت تو این بس بود که شخصم

بود آن نعیم دنیا فانی شعار فخرم

شاها به دولت تو صافی است خاطر من

دانم که سایهٔ حق، داند که می ندارد

خاقانیم نه والله، خاقان نظم و نثرم

زین نکته های بکرند آبستنان حسرت

زین خامهٔ دوشاخی اندر سه تا انامل

در غیبت من آید پیدا حسودم آری

جان سخنوران مرشد نشید من به

پیش مقام محمود اعنی بساط عالی

ای در زمین ملت معمار کشور دین

عشرین سال عمرت خمسین الف حاصل