از کرم این دل ما را تو نگه دار خدایا

بلبلت گفت: توئی ای گل بی خار خدایا

مشکن این عهد مرا ای گل گلزار

تا که آرام شود قلب گنهکار خدایا

نظری کن تو به این خسته بیدار خدایا

شدم آزاد ز بی رحمی اغیار خدایا

به من خسته بده رخصت دیدار خدایا

شدم از مرحمتت واقف اسرار خدایا

گفت آسوده شدم از ارم و نار خدایا

راضی به رضای توام ای دلبر زیبا

مغلوب ضیاء توام ای دلبر زیبا

همواره فدای توام ای دلبر زیبا

خادم به سرای توام ای رلبر زیبا

دل داده برای توام ای دلبر زیبا

پیوسته گدای توام ای دلبر زیبا

مشمولِ عطای توام ای دلبر زیبا

هست هستی دمی ز هست جدا؟

جز تو کس شد برای خویش فدا؟

چیز دیگر بود به جز اینها ؟

نیستی از همه جهت یکتا؟

نیستی خود ز بهر خویش دوا؟

نشنوی از درون خویش ندا؟

پس چرا لطف ناکنی باما؟

بر نداریم این حجاب چرا؟

کس مدد جز تو می کند؟ حاشا؟

بر« کمالت» نداده ای تو نوا؟

گشته ام من خاک راهت ای خدا

آمدم اندر پناهت ای خدا

بیخودم از یک نگاهت ای خدا

کس چو من نادیده جاهت ای خدا

من فدای آنچه خواهت ای خدا

جان نثار راه و چاهت ای خدا

پس گدائی هست شاهت ای خدا

این « کمالت» هست کاهت ای خدا

با عاشقِ خویش کن مدارا

کی صبر کنم بقولِ فردا

با لطفِ تو میشود مدارا

آمد به دلم گزید مإوا

این غمزه را نمود شیدا

چشم دلِ من بگشت بینا

بر مرگِ خودم شدم مهّیا

چون قطره شدست غرقِ دریا

تا بسوزانی از آن رو عاشق دلریش را

تا به بهت و حیرت آری عقل دوراندیش را

از جلال خود بسوزی خرقۀ درویش را

کشف کردند آنزمان اسرار نوش ونیش را

قاتل مقتول سازی قاتل بی خویش را

زاهدا برگو چه آرم پیش حکم پیش را

میکنم قربان بهایت گوسفند کیش را

آب رویت مینشاند آتش تشویق را

دور بنما از« کمالت» این کم و این بیش را

نار عشقت سبب قلب کبابست مرا

همه دم آرزوی شرب شرابست مرا

عجب این است که بر مرگ شتابست مرا

کاین دل سنگ من آن طرفه حجابست مرا

کاین بهین حجت هنگام حسابست مرا

جلوۀ مونس جان درد و عذابست مرا

خواندن خط جمال تو کتابست مرا

می گرفتن ز کفت کار صوابست مرا

غم واندوه تو در حد نصابست مرا

همه شب تا به سحر تار ربابست مرا

ایکه از شوق رخت دیده پر آبست مرا

درتاب مویت روز شب در پیچ و تابم دائماً

من هم چو آنها بیگمان مست وخرابم دائماً

ای مهربان دیگر مکن در اضطرابم دائماً

من هم ز عشق قامتت بس دلکبابم دائماً

کام مرا شیرین کند ای شهدِ نابم دائماً

گوئی همیشه ای صنم غرقِ گلابم دائماً

زیرا دمادم مستِ این خمّ شرابم دائماً

ازیاد روی و مویِ تو دیده پرآبم دائماً

که بدوزد به خود این مردم بینائی را

تا شناسد کسان مردم دریائی را

می نماید به جهان قامت یکتائی را

خنده اش آه چه کرد این دل شیدائی را

باده گفته او برد من و مائی را

چون شنیدم ز لبش نغمه زیبائی را

مست کرد این دل بیحاصل هر جائی را

میزدم بوسه من آن دامن دیبائی را

آتش این وعده بزد این دل دنیائی را

داشت در خنده خود راز فریبائی را

می شنیدم زنی ام این سخن نائی را

خود خریده است به جان این همه رسوائی را

در شب چارده ماه و لب جدول آب

روضه خلدبرین بود عیان در مهتاب

همه شب تا به سحر هردو نرفتیم بخواب

او ز عشق گل و من از غمت ای خانه خراب

خواندم او را بدل و داد مرا نیک جواب

گفت گل کرده بخون روی خوشِ خویش خضاب

من چو تو نیز گرفتارم و در عذاب

گفت همدرد من ای زارِ گسسته اعصاب

تا که بریان شوی از سوختنت همچو کباب

گفت چون شمع فنا گرد و مجو هیچ حساب

گفت آری مگر از او نگرفتی شراب

گفت بهتر که همین است همان کار صواب

رهاندیم از خطا بایک نگاهت

یکی شد این دو تا با یک نگاهت

رسیدم در بقا با یک نگاهت

به شد دردم دوا با یک نگاهت

به خودم دیدم خدا با یک نگاهت

شدم دائم رضا با یک نگاهت

شدم ما و شما با یک نگاهت

بگشتم من گدا با یک نگاهت

بمن شد این عطا با یک نگاهت

زِ رفتارت نهان رفتار حق است

عیان و هم نهان کردار حق است

که پیدا از رخت اسرار حق است

هر آنکس دید آن را حق است

جلالت آیت در بار حق است

یقیناً نقشه گلزار حق است

زده چنبر یقین ز ایثار حق است

سخن هایت همه از کار حق است

همیشه شایقِ دیدار حق است

بمیرم هر دمی من از برایت

بگوش دل رسد هر دم ندایت

سرو جانم فدای این صدایت

فدایم بر جفا و هم وفایت

جمال بی مثال آن خدایت

بدست آرم بتا دائم رضایت

دو چشم مستِ نازِ دلربایت

که تا باشم زِ راهِ دل گدایت

که تا دائم کند وصفِ صفایت

شدم قربان آن مهر و وفایت

که شاید بشنوم از دل ندایت

که از آنها ببویم بویهایت

که تا یابم از آنها رّدپایت

من هستم عاشق جور و جفایت

که تا مسرور گردم از لقایت

رضاهستم همیشه بر رضایت

که هستم من گدائی بر سرایت

بود همواره او مست صفایت

پس از واصل شدن هم بیقرار است

که قلبم دائماً پیش نگار است

دوئی نبود جدائی پس چه کار است؟

همه آن دلبر سیمین عذار است

فقط در قلب من سیمای یار است

دلم در پیش تو ای گلعذار است

از این رو شعرهایم مشکسار است

دل ودینم براهت جان نثار است

برای دیدنت در انتظار است

لاله دائم داغدار است

زِ خون خویشتن بس میگسار است

گه و بیگاه جانا اشکبار

طوافی میکند چون جان نثار است

ولیکن تا قیامت در خمار است

معطر گشته است و مشکسار است

خمیده گشته و باغم دچار است

همیشه در گذار و بیقرار است

به بی خویشی خود بی اختیار است

دل بیچاره ام اینش شعار است

برای وصلِ تو در انتظار است

به پای آن گلِ رویت چو خار است

من بسته گیشوی نگارم ای دوست

سال و مه و روز و شب خمارم ای دوست

زان تیر همیشه جان نثارم ای دوست

منصور به فوق دارم ای دوست

همواره چو موسمِ بهارم ای دوست

تا آخر عمر بیقرارم ای دوست

چون ابر بهار اشکبارم ای دوست

زان لحظه به بعد «مشکسارم»ای دوست

لکن بیشک که سر قطارم ای دوست

از شدّت عشق سوگوارم ای دوست

عشق را بر ما مقدّر کرده است

هردو عالم را معطّر کرده است

ماسِوَی الله را مُخمّر کرده است

گریه بر عاشق مقرّر کرده است

لطف تو جانا مصوّر کرده است

باغ دل ها را مشجّر کرده است

نطقِ ناطق را مسخّر کرده است

لطف ها باما مکرّر کرده است

عشق بازی را میسّرکرده است

بر همه کاری مظّفر کرده است

نظره ای بر این محقّر کرده است

هر دو دنیا را معطّر کرده است

قلب عاشق را مسخّر کرده است

بهر قتلم حق میسّر کرده است

بهر ما یزدان مقدّر کرده است

جسم و جانم را مسخّر کرده است

این خمارش را مخمّر کرده است

بیخود از خویشم مکرّر کرده است

از ازَل ایزد مقدّر کرده است

دائماً در دل مصوّر کرده است

عاشق و معشوق کی از هم جداست

شمع هم از جان و دل او را فداست

گل هم اندر ناله اما بی صداست

قلب شیرین کی برون ازآن نواست

« حب محبوب خدا حب خداست»

ز آنکه الطاف خدایم رهنماست

آنکه فضلش بر دو عالم کد خداست

چون شراب ارغوانی غم زداست

نور رویت عاشقان رهبر است

عشق رویت را یقین اندر سر است

ایکه عشقت باده جان پرور است

در دل ذرات عالم دلبر است

به ز صدها بار حجّ اکبر است

از شراب جام رویت احمر است

دیدگانی دائم ز خون دل تر است

این دل مجروح اندر آذر است

از دو چشمت می دلم را خوشتر است

بندگانت را ز یزدان افسر است

گرچه موجودی نحیف و لاغر است

چون گدایان دیده اش بر این در است

هر دم چو منصور مشتاق دار است

آن را که عمری در انتظار است

زیرا که آن می دفع خمار است

کان پیر فرتوت در احتضار است

گلزار معنی روی نگار است

خوشتر ز عطر و مشک تتار است

کاین بنده در بند، دربندِ یار است

کانهم به پایش بهر نثار است

از سوز عشقت دل داغدار است

زین رطب و یابس بس شرمسار است

عابر و معبر و عبور یکی است

یک و دو و سه و کرور یکی است

ماه و خورشید و عین نور یکی است

همه در غیبت و ظهور یکی است

نزد مردان بی غرور یکی است

پیش مستان با شعور یکی است

اصل کونین بی قصور یکی است

لیک بی رنگ پیل و مور یکی است

موم از شکلها بدور یکی است

این همی شیء جورجور یکی است

همه از دیده فکور یکی است

پیش مستان با سرور یکی است

می توحید گرفتن زِ تو مستانه خوش است

دیدن اندر همه دم در دل دیوانه خوش است

جان نثاری همه اوقات صمیمانه خوش است

سوختن جان و تنِ خویش چو پروانه خوش است

بر دل جانِ من زار کریمانه خوش است

بر لبِ خشکِ من ای یار مجدّانه خوش است

جان سپردن به ره عشق تو مردانه خوش است

ناله بلبل دیوانه بی لانه خوش است

اندرین دل همه دم این دُرِ یکدانه خوش است

به خدا علّت آگاهی انسان عشق است

جلوه ی اوّلِ آن ایزد منّان عشق است

از ازل تا به ابد از همه پویان عشق است

اندرین آینه ها رهبر ادیان عشق است

اصلشان از طرف ایزد سبحان عشق است

که زِ سیمای محمّد(ص) شده تابان عشق

پس بدان اول و هم آخرِ ایشان عشق است

پس نبیّ و وصیش نزد خبیران عشق است

چارده نور خدا ظاهر و پنهان عشق است

نور بگرفته و این نور فروزان عشق است

خنده و گریه هر عاشق حیران عشق است

حیدرِ صفدرِ سر حلقه مردان عشق است

حَسن آن بّدرِ دُجاء مرکز ایمان عشق است

هم نُه اولادِ همین شاه شهیدان عشق است

دیده است از ره دل ،شاه خراسان عشق است

مهدی آل علی در همه دوران عشق است

کاندر صفای رویش صد جان و دل هویداست

آندل ز شور و شوقش تا روز حشر شیداست

عقل ضعیف آنجا در پیش عشق رسواست

آن دل طپیده در خون در بندِ آن دل آراست

بنگر که دلبرِ من ، با خنجری در آنجاست

اندر دلی شکسته اورا همیشه مأواست

زان پس دگر نگوید حور بهشت زیباست

مست شراب وحدت بر قتل خود مهیاست

اینک«کمال» اورا در قلبِ خویش جویاست

خداگو است نه دربند ننگ و نه نام است

چرا که صوم صلاتش چودانه و دام است

ترا شرنگِ حماقت همیشه در کام است

ز خون جام دل خویش دُردی آشام است

برای عاشق جانباز رنج و آلام است

اسیر وحدت و کثرت ز روز تا شام است

بقول پیر طریقت هنوز ناکام است

ترا که لحظه بلحظه زِ دوست اکرام است

دگر ز حضرت او به از این چه انعام است

ترا از او ز زه دل همیشه الهام است

میان عاشق و معشوق بی سر انجام است

هنوز از نظر پختگان او خام است

بت پرستی است که تعظیم بتانش دین است

از چه روقبله فرهاد دل شیرین است؟

حرفی از دفتر اسرارِ دل خونین است

دائماً خلق مرا ورد زبان تحسین است

زانکه آن جام پر از خون دل مسکین است

بعد از آن گفت که آئین خدائی این است

هردو در سوز تو از خواسته دیرین است

جمله ذرات جهان جلوه شاه دین است

چونکه او در همه احوال محبت بین است

راز میآید به قلبم مَنبَاء اسرار کیست؟

خویشتن بر خویشتن یار است پس این یار کیست؟

من نمیدانم خدا یا گل که هست و خار کیست؟

موج اگر دریا بود این قلزمِ ذخّار کیست؟

گر همه مستند جانا در جهان هوشیار کیست؟

من ز دل میپرسم ای دلبر بگو دلدار کیست؟

پس بگوئیدم در عالم این همه بسیار کیست؟

خود بگوئیدش شما این عاشق عطاّر کیست؟

گویم رقیب کیست؟ حَبیبم چه کرده است؟

با چشم دل نگر که طبیبم چه کرده است؟

نیکو نگر خدای نصیبم چه کرده است؟

با من به بین خدای مجیبم چه کرده است؟

با این دل شکسته عجیبم چه کرده است؟

با این غریب یار قریبم چه کرده است؟

بنگر به من خدای خطیبم چه کرده است؟

بنگر به بی ادب که اریبم چه کرده است؟

محبوب در فراز و نشیبم چه کرده است؟

تا ابد بسته به زنجیر سمن بوی تو است

پشت من خم شده همواره چو ابروی تو است

علّتش سّرِ پریشانی گیسوی تو است

سبب آن به یقین دیدۀ جادوی تو است

دلم اینک صنما آینۀ روی تو است

تا ابد از دل و جان خاک سرِ کوی توست

همه دم مست از این بادۀ دلجوی تو است

خرّم آن شخص که همواره روان سوی تو است

فانی اندر رخِ جانانۀ نیکوس تو است

غایب نبود بل همه در عین شهود است

همواره عیان از رخ زیبای نمود است

پیدا و نهان در همه اعصار و عهود است

کارم همه دم بر همه اشیاء درود است

او عین تو می باشد و سر چشمۀ جود است

این اوست که از بهر خود آندم بسجود است

در معبد دل ساجد او گبر و یهود است

خود بهر خود همواره در اقرار و جُحُود است

رازیست که دربارۀ آن بود و نبود است

این گفتۀ جذاب خداوند و دود است

هنگام دف و رقص و نی و نای و سرور است

سرونازیست پر از ناز ، که در شیراز است

خالصانه بود از دل و جان سرباز است

دل او جلوه گه خالق بی انباز است

همچو سرباز فدائی همه دم جانباز است

واصل حق بود و در دو جهان ممتاز است

پس بود اهل دل و با خبر از هر راز است

دمبدم جلوه گری می کند و غمّاز است

تو مپندار که این نغمه همی بی ساز است

آنجا که عیانست چه حاجت به بیان است

کز خلق جهان آن بت عّیار عیان است

هر چیز به جای خود از او طرفه نشان است

پیوسته به گرد رخ او در درون است

اندر کف او سال و مه و روز و شبان است

حق عاشق و معشوق خود از راه نهان است

کان منزل و مَأوایِ خدای همگان است

هم فرقۀ دیگر همه را مونس جان است

عالم همه از عشق خدا در هیجان است

از عشق خداوند جهان در غّلّیان است

پس مُلهِم غیبی است که از او به فغان است