تا بدین گفتار بر بندم کمر

مست کرد و جمله را پیغام داد

کی توانم دعوی هستی کنم

فاش سازم رازهای سرمدی

شب رود خورشید میگردد عیان

میشود او هی هی و هیهات من

نیست دیگر فتنه های ما و من

میرود بر باد ، گوش و هوش من

نیست اینجا صحبتی از دین و کیش

نیست غیر از عشق دیگر هیچکس

میشود پیدا جمالِ درکِ درک

عاقلان از عشق او مجنون شوند

چون بُدم از عشق او ، بی چون شدم

جای گفتن نیست گر گردی رفیق

بر سئوالِ کر چسان گوید جواب

ازمحبّت گفتن رمزی با « کمال »

ناگهان مستانه در نطق آمدم

تا شناسی حقّ بی انباز ررا

جملگی اویست هر بود و نبود

جمله بیکارند و او بیکار نیست

فعل ها ، از فعل او قادر شده

غیب ها ، از او نهان گردیده اند

که نمایان گشته است از این و آن

جلوۀ اویست اندر هر جهان

هر کجا که بنگری او حاضر است

ظاهر و باطن همه انوار اوست

موی او رویست و روی اوست مو

کثرتش تکرار عین وحدت است

این نباشد جزخطای باصره

مینماید دائره ، دائر خداست

گفته این آیت چه با صدق و صفا :

هر کجا که بگذری کوی من است

اول استم گر چه دائم آخرم

تا شود آسان برایت کارِ سخت

این همه موجود ، موجودات اوست

نقش بندِ جملگی را فاش بین

موجدش نقّاش باشد ، او خداست

این نشان یکتائیش را شاهد است

هر یکی از بهر کاری آمده

خار هم کاری کند در این نظام

چون توئی انسان و شخصی با تمیز

خود تو بنما زین حوادث داوری

خار را ناچار خاری چاره کرد

کرده نقّاشی به شکل این و آن

محو و مات جملۀ اسرار باش

تا شوی از رنج بدبینی رها

تا رهی از رنجهای واهمه

نیستی را سوی هستی آورد

در کتاب خویش یعنی مثنوی:

این عجب من عاشق این هر دو ضد »

میکشی و میشود کارت تمام

چونکه او استاد اطوار دل است

چون شده نائل به دیدار علی

بهر استادی ورا بگزیده است

در پناه او بمانی در امان

تا ببینی خویش را نورِاله

دیدن تو میشود دیدار هو

این بیان نغز را اندر کتاب :

نایب حقّند این پیغمبران »

گرد و پنداری قبیح آید نه خوب »

کرد عیان در شعر این بنده «کمال»