من در آتش کی توانم شعر گفت

برف دیده در نهاد خویش آب

چشمه های چشم او گریان شده

گشته عاشقبر جمال خویشتن

چشم بر چشم نگارین دوخته

دلبر خود را گرفته در کنار

لیک هر دم آتشش افزون شود

آب بیند برف را اندر گداز

آب گوید برف را ای حیله گر

تا تو هستی من چسان پیدا شوم

برف گوید آب را ای یار من

ای که جمله بود من از بود توست

رهنمائی کن مرا در این مقام

آب گوید تا نکردی جمله آب

گر توئی ای برف جویای وصال

تا شوی آب و ببینی آب را

بعد از آن هستی ، تو خود ان آبِ آب

ساقی و مینا و جام و باده باش

عاشق خود باش و هم معشوق خویش

این بود جانا زبان حال من

من نمی گویم ز خود این راز را

نغمه ای از خود ندارد ساز من

بشنو از گوش دل این آهنگ را

تار دل از عشق چون گردد ظریف

این « کمال » از باده های ناب هو