منم هیچ و تنها تو بود منی

ولی عفو فرموده ، بخشیده ای

کشم آه و آهم همان آه تست

دلی پر ز آتش ، ز آهم بده

انیس من هستی تو در جانِ جان

ز عشق تو حیران و مجنون شده

مریض هستم اکنون دوائی بیار

فتادم بجز تو نگیرد کسم

به امید عفوت کنون نیک شد

مرا از خود خویش بیرون بیار

مرا لطف کن شوق و هوش و تمیز

برون بر مرا از خودیِّ کثیف

مرا راه ده بر در خانه ات

مرا از خودیِّ خودم وارهان

به قلبم درخت محبّت بکار

دل بیدلان را به سویت کشان

بگو جز تو فریادرس کیست کیست؟

ولی بر درت روی آورده ایم

به بخشای هر گون گناه و خطا

نماند گنهکار دیگر کسی

ببر از دل ما همه ترس و بیم

مکن قلب ما را ز دنیا پریش

به بخشا گناه همه عاصیان

برون آر ما را ز آب و ز گِل

ز فضلت بده جمله ما را نصیب

ز عشقت نما جمله ما را تو مست

رود در کجا بندۀ روسیا

بکن جمله را عاشق عاشقان

ببینیم ما جملگی روی او

که تا او نگاهی نماید به ما

نظر بر دل ما نما دم بدم

بکن مست ما را تو از باده اش

دل جمله را ز آتشش گرم کن

مکن دور ما را تو از خانه اش

فنا ساز ما را تو در راه او

ز شوقش نما جمله را مات او

فکن در جهان سایه رایتش

دو چشمان بدخواه او کور کن

فنا ساز در او وجود « کمال »

سرا پای او را پر از نور کن