« هو الحی » « حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام »

روی حسن عین روی حیّ تواناست

نور وی از نورِ نورِ ایزد داناست

شبه پیمبر ، وصیّ حیدر کرّار

ابن علیِ ولی و حضرت زهراست

عمّ نُه اختر ز اختران امامت

ماه رخش همچو جدّ خویش چه زیباست

قطب و امام زمان ز بعد علی اوست

صابر و معصوم و از گناه مبّراست

صلح حسن بی گمان به امر خدا بود

حکمت معصوم بی دلیل هویداست

پاکدل اندر دلِ چو آینه بیند

دشمن آل رسول ، باطل و رسواست

داوری نفس ماست کار شیاطین

داوری روح او زعالم بالاست

صلح حسن عین جنگ های حسین

گر چه کلامم همی شبه معمّاست

نیست معما ، کلامِ ملهم غیبی است

گفتۀ این قطرههم زگفتۀ دریاست

گفتِ « کمال » است این ؟ نه گفتِ خداست

باطل و حق خود به خود مبرهن و پیداست

متن