زان جلوه خراب کرد کاشانۀ دل

تا گشت عیان آن در یکدانه دل

غیر از تو کسی حل نکند مشکل ما

بر باد مده ز جودت آب و گل ما

از جور شهان دل کباب اولی تر

در کار خراب هر چه خراب اولی تر

از حسرت آن جان دلم پر خون است

این خسته دل از روز ازل مجنون است

از شهد لعل لبش شهد مکیدن چه خوش است

چون باد به هر سوی دویدن چه خوش است

پیوسته دوان به سوی کوی یار است

همواره دلت روان بسوی یار است

خورشید جمالش همه دم جلوه گر است

او باصره و بصیر و نور بصر است

هر دم ز دلم میل کبابی دارد

افتاده چو من مست و خرابی دارد

دیدم شاهی نشسته در خانۀ دل

گفت آن که خراب کرد کاشانۀ دل

برگو که چه اش در دو جهان درمان است

آن کو که مرا همیشه جان جان است

پروانه وش از عشق دلم در سوز است

تا چند شوم واله و دیوانۀ دل

با دیدۀ دل به کُنج ویرانۀ دل

آن سان که به جان طالب شکر مگس است

ما را هوسی از تو ، به کونین بس است

کارش همه دلبری و آزار من است

همواره مددکار و طرفدار من است

پس حلقۀ بندگیت در گوشم کن

اندر خم خویش ریز و در جوشم کن

ای روح و روان کفری و هم ایمانی

دیدم که نیم من آن و بل تو آنی

سرچشمهُ سرچشمهُ خورشید تویی

همواره به چشم عاشقان است عیان

بینی که جز او نیست کسی در دو جهان

در ساغر چشمم می و من مخمورم

تا هستی خویش بینم از او دورم

آن گاه به پیش قامتت پستم کرد

بی منت خلق این جهان هستم کرد

پندار غلط کجا مرا بود روا

تا یک را به چشم من کرد دو تا

آنجا که خداست جبر و تفویض کجاست

گردیده ولی جلوۀ ذات دریاست

از پیچش مو نیز به تابم دارد

انذار بر آیات عذابم دارد

گر زهر دهد همچو عسل شیرین است

جان و دل داماد ورا کابین است

هر جا نگرد صورت خود جلوه گر است

پس غیر خدا کجا خدائی دیگر است

تا سیر ز دل داده به رخ چشمۀ خون

اندر می خویشتن نموده افیون

در پرتو خویش ، شمس تابان باشد

جان تابش نور روی جانان باشد

با کس نبود خدا نه نزدیک و نه دور

دارد همه جا به غیر آن ذات حضور

چون هیزم خشک در جهان بی ثمری

هم ریشه و هم ساقه و هم برک و بری

از دشمن خود پناه بردم بر دوست

آن هر دو یکی زلف و یکی چهره اوست

بی شک نبود مردنت از بهر فنا

دائم به کمند نفس دون پا بستی

خود را منگر هیچ که از غم رستی

بر لوح وجودم رقم غم مزنید

جز از کف او رطل دمادم مزنید

بی خود ز می پیر مغان از ازلم

مقصود توئی بهانه شعر و غزلم

مجموعۀ عشّاق ز آفاق توئی

پس در همه عالم صنما طاق توئی

درمذهب عاشقان صادق خوب است

هر چیز که هست صورت محبوب است

تا کی سخن از جلال و توصیف جمال

یک چند بنال از غمش همچو ( کمال )

در جوشش آن پدید قرص قمر است

پیغمبر انبیا و خیرالبشر است

با عکس رخ یار سخن ها دارد

کان وجه خدا در همه جا ، جا دارد

پس حلقۀ بندگیت در گوشم کن

همچون خم می همیشه در جوشم کن

مرآت جمال دلکش معبود است

زیرا که یگانه کعبۀ مقصود است

از قدرت او کون و مکان موجود است

عبد است ولی عین رخ معبود است

ساقی ز می وحید کردم آگاه

لا حول و لا قوة الا بالله

پس هست شدم ز پرتو نور جمال

از نقص رهیدم و رسیدم به « کمال »

محراب دعا طاق دو ابروی علی است

از روز ازل کمال دلجوی علی است

در ساغر دل بادۀ احمر دارم

جامی ز کف ساقی کوثر دارم

وی آینۀ جمال شاهی احمد ( ص )

آغشته به خون سنبل گیسوی علی است

جاری ز دم خنجر ابروی علی است

پس جلوۀ امر خالق بی همتاست

گر راست بگویند علی ربِّ خداست

در صورت مرتضی تجلّی فرمود

در عالم غیب آنچه می بود نمود

گردید عیان از رخ زیبای علی ( ع )

گردید پدیدار ز مرآت ولی

تا مست شوی زان می و گردی آگاه

لا حَوْلَ وَ لاٰ قُوِّةَ اِلّٰا بِالله

از چشم درون خالق و مخلوق علیست

بینید در آن ناطق و منطوق علیست

همواره به چشم عشق در هم نگرند

هر یک ز ازل تا به ابد یکدیگرند

می دان به یقین مبدأ و انجام علیست

از روز ازل در همه ایام علیست

بر صورت خود عاشق و شیدا گردد

تا راز نهان در همه پیدا گردد

او را به دل جهانیان مأوا شد

عاشق شد و اندر دو جهان شیدا شد

درگفتن آن را حقیقت پویم

زان هر دو یکی نور ولایت جویم

آن کس که دو دید نور را گمراه است

خورشید به ما دائماً همراه است

مرآت رخ لم یزلی می بینم

تنها رخ آن نور جلی می بینم

در ذات خدا علی ( ع ) فنا اَلْحق شد

در خویش بدید حق و محو حق شد

خود در رخ خویشتن نمودی دارم

در بود خود از قدیم بودی دارم

محبوب خدا ، علت غائی حسن است

از زهر جفا ، شاه فدائی حسن است

از خون دلش چهرۀ او گلگون است

وصفش ز عقول ماسوی بیرونست

واقف ز می عشق الستم کردند

چون شیشه می باده پرستم کردند

روشن دل ما ز بادۀ قائم شد

امروز « کمال » تائب و نادم شد

ای نوگل خندان نه به خود می روئی

او را تو چرا ز خود برون می جوئی

ذاتت بد و نیک را همی بر تو بخواند

پس باطن تو ز ظاهرت عهد ستاند

با دیدۀ دل ساجد و مسجود علیست

بینی به یقین در همه موجود علیست

در عین شهنشهی یکی درویشم

در کم خردی از همه عالم بیشم

زیرا که ثواب هم بود عین گناه

لا حول و لا قوة الا باالله

از عالم جسم و جان گذرخواهم کرد

بی دیده به روی خود نظر خواهم کرد

شام سیه و روز سپیدی دارم

در گوش دل خویش نویدی دارم

در خویش ز راه خویشتن کن سفری

بینی که به جز خدا نباشد دیگری

در عالم دل چنانچه حالی دارم

ور نه به دهان زبان لالی دارم

تا چند گرفتار چنین ما و منی

مشکن که بود دانۀ دُرِّ عدنی