بنوشی از شراب وحدت او

ز مینای ازل می نوش کرده

به چشم دل رخ زیباش دیده

خدا دایم برایش در نماز است

بود چشم جهان را نور دیده

مرا در بند عشقش مبتلا کرد

سر خود از ازل بر کف نهاده

شود فانی ز نور روی بی چون

که از عشقش دو عالم بی قرار است

چو لیلی شو فنا در عشق مجنون

بجمله ما سوی فضلش عمیم است

دو عالم از وجودش برقرار است

دلم خورشید سان گردید تابان

ز خود نزدیکتر دیدم خدا را

دلم مملو ز اسرار خدا شد

نمی دانم چه شد، واللّه اعلم