عاشقم چون بر جمال خویشتن

از زبان بی زبان کائنات

نیک ، پی بردم به احوال جهان

چون شدم تسلیم خصلت های خلق

چون نظر کردم بروی مهوشان

یافتم در جسم ذرّات جهان

گشتم از غنج و دلال گلرخان

چیدم از بستان عالم دم به دم

وحدتم را کثرتی آمد محال

هر دو عالم را مجال من نبود

سوختم پروانه وش در عاشقی

از وجود خوود نمودم سایه ها

گاه گشتم بدرو گه گشتم هلال

دیدم آنجا نیست نقصی جز « کمال »