جان من بادا فدای نطق دربار رضا

سوختم پروانه وش در شعلۀ شمع رخش

ای صبا از من بگو با بلبلان خون جگر

ساقیا جامی بده زان بادۀ ناب کهن

هر که طالب باشد اسرار خدای لم یزل

گر بخواهی مطلع گردی ز کردار خدا

بارها گویم به چشم اشکبار خویشتن

این چنین فرمود حق با اولیای خویشتن

گر چه در هر عصر از حق اولیائی قائمند

بر در او ایستاده جبرئیل همچون گدا

وحی یزدان بر تمام اولیاء و انبیاء

خویشتن را پاک کن از لطف وجود کردگار

جان خود را کن فدا در راه معشوق ازل

نور رخسارش به دل دارد ( کمال ) از روی صدق