رحمتهٌ للعالمین؛ ماه فلک؛ شاه زمین

در ده و هفت از ربیع آن آفتاب نشأتین

بهر تعظیمش فلک چون قامت خود کرده خم

شمس اگر نگرفته بد از چشمه مهرش ضیاء

در طواف اند اختران آسمان پروانه وار

جملۀ ذرّات عالم گشته محکوم قضا

آب و باد و خاک و آتش در کمند عشق او

هیچ دانی معنی باریدن ابر بهار؟

وان شقایق کز چنین باران نموده جام پر

آن یک از عشق محمد (ص) هی بریزد می به جام

بلبل و گل هر دو خوانندش نبی اندر چمن

می زند مرغ حق هر شب بر سر اشجار جار

در ثنایش لب گشوده نو عروسان چمن

هر گیاهی سر برون آرد ز کوه و باغ و راغ

جن و انس و دیو و دد مدیون خوان رحمتش

کی نمودندی به آدم سجده ای خیل ملک

علم و حلم و فضل و جودش را نباشد حد از آنک

انبیا بر خود خریدند آن همه رنج و محن

گر ز لطف او نبودی؛ کشتی نوح نبی

آن که یوسف را ز چه بر تخت شاهی داد جای

آن که کرد آتش به ابراهیم همچون گلستان

آن که زمرش شد عصای موسی همچون اژدها

ای شه دنیا و دین این بس تو را از مرتبت

آن امیر بی نظیر و آن یل خیبر گشا

آن که عزرائیل و اسرافیل و میکال از ازل

آن که با تیغ دو دم جاری نمود احکام حق

آن که داماد و وصی و ابن عم مصطفی است

توأم آمد مهر احمد با ولای مرتضی

ای «کمال» ار خواهی از حق عزت هر دو سرا

دست از دامن مدارش ز آنکه با حبّ علی

گر علی را خواهی ای دل؛ گیر دامان رضا

می پذیرد هدیۀ مور آن سلیمان زمان