دلم به زخم زبانها نگردد آزرده

چه خوش بود صنمی چون تو در بر آوردن

دلی که بود درو رحم کردیش از سنگ

بناز چشم تو پرورده شد دلم منگر

شنیده که مویز سیه بود شیرین

مرا چه بیم ز آتش چو سرد خواهد شد

کمال واعظ خوشگوی ما زبانگ و خروش