با چشم من این اشک روان را چه فتادست

گر خون رود از دل که کبابست عجب نیست

اگر تن به تب هجر به پا بسته چو شمع است

از پای گر افتم من دور از تو به راهم

چشم از هوس دیدنت افتاده برونست

دی راند مگس از من بی طاقت و می گفت

در جان کمال آمد و افکند صد آشوب