وین حور بهشت از شکر ناب سرشته است

این سرو که بنشانده و این لاله که کشته است

سوگند به خاک سر کویت که بهشت است

و آنجا صفت ماه نخوانیم که زشت است

انصاف توان داد که یاقوت نوشته است

ما را ز سر خویش چه غم حیف ز خشت است

این رشته باریک درین خرقه که رشته است