سوخت به داغ غم چنان دل که نماند ازو نشان

بینو مرا ز تشنگی آمده بود جان به لب

تا فکنی به زیر با جان جهانیان همه

پند و نصیحت کسان تلخ کنند عیش من

مستی ما ز چشم تو سر به جنون کشد یقین

من نه به اختیار خود می روم از قفای تو

بهر پری اگر کسی عوده بر آتش افکند