سرو می ماند به قد یار من

می کنند از لطف خود با تو حدیث

گل ترا و او مرا یار عزیز

زلف تو دائم رسن تابی کند

نقل جان افشان ز لب بر خوان عشق

تا نمی آیی تو پیش عاشقان

خواهشت دل بود بردی از کمال