از گریه مرا خانه چشم آب گرفته است

دارد گرمی زلف تو پیوسته بر ابرو

از بار گهر گرچه بناگوش تو آزرد

با طلعت تو شمع چه حاجت شب ما را

چون عابد پر حیله به صد مکر و فن آن چشم

زاهد که بجز روزه و کنجی نگرفتی

بفرست کمال این غزل تر سوی تبریز