بر شمع سوز سینه پروانه روشن است

من فارغم ز قصد تو چون دوست با من است

بر سر نوشته اند که خونش به گردن است

مرغی است کش خطیره قدسی نشیمن است

هر جا رود چو زلف تو مسکین فروتن است

باور مکن که آن سخن نامعین است

تا در غمت به خون دل آلوده دامن است