آه که از حال من یب ندانست

گل مگر این بی وفانی از پی آن کرد

عقل ز هر کسی که ماجرای تو پرسید

تا دل آواره در کمند تو افتاد

خلق چه داند مراد خاطر ما را

دوش بر آن در چه عیشها که نمودم

هم به مرادی رسد کمال که کس را