آن دهان را بدو لب قند مکرر گفتم

عارضت را که شد از خال و خط آلوده به مشک

چون به وصف رخ تو روز شد امشب شب ما

دل ز مشکینی آن خال حدیثی میگفت

ذکر بالای تو گفتیم برابر با سرو

دیده بر خاک درت کرد به خونابه سواد

با تو از بیم ملالته صفت اشک کمال