111
شمارهٔ ۵۰
یار بگزید بی وفایی را
رفت و ببرید آشنانی را
همه غمها جدا جدا بکشم
جز غم و غصه جدانی را
شنى لله مرا ز روی نکوست
من نکو می کنم گدایی را
خانه را گر نبات از نو چراغ
چکند دیده روشنائی را
زاهد از شهر عشق رخ کشید
عقل بینید روستانی را
بر تو از دست نارسانی ماست
که گریدیم پارسانی را
گفتمش خاک راه تست کمال
گفت بگذارخودستائی را