کزان مژگان رصد ناوک صد ویک می رسد ما را

از آن میم ودر دال امروز می باید مدد ما

را رها کن باغبان یک دم به پای سرو خود ما را

همیشه جانب روی نکو دل می کشد ما را

که بالا دست شد آه از غم آن سرو قد ما را

دری از روضه بگشایند بر خاک لحد ما را

چو این داغ از ازل آمد بسوزد تا ابد ما را