گر به سنگ سنمم عشق تو دندان شکند

آنچنان ساده رخی داری و لغزان که برو

چون به قانون نظر وصل بتان ممکن نیست

زاهد از گریه گره انداخت مصلی بر آب

کتم از مگس خال تو بس کر پس مرگ

عقل فرهاد برفت از لب شیرین ورنی

گر شود آگه از استادی آن غمزه کمال