گر آن به در زکاة حسن مسکین تر گدا جوید

چو از صد مبل روشن کرد خاک پای اوچشم

نشانی در رخ و لبهاش خواهد یافت می دانم

سر زلف تو آشوب دل است و لب بلای جان

چو بر پروانه حال شمع از شمع است روشن تر

دلا کم جوی وصل او که درویش بزرگی جوی

خطت خواهد که انگیزد غبار که از هر سو

خوشا جائی که چون گرد تنت در بر میانت را

بدل گم کرده می گوید که پیش من چه می جونی

چه نرسانی و تبرم کز هوا آید سوی جانها

چرا بر مطالب وصل تو جوید عبیجو نکته

کمال آن غمزه خونت ریخت چون کردی به او بازی