شبی کز آتش عشق تو جانم سوختن گیرد

چو زلفت بایدش عمر دراز و رشته زآن افزون

از شادی بر جهم هر دم چو گندم بر سر تا به

بلب بابد مگس بگرفت شیرینی فروشانرا

زیادت میکنی سوز دل ما از شکر خنده

براه روم گفت آورد زلفم از حیش لشکر

کمال این گفته گر مرغی برد بر پر بهندستان