دل که از درد تو پر شد ناله را چون کم کند

از خروش کشتگان گر زحمتی باشد ترا

آب چشمم کم نشد چندانکه مژگان بر گرفت

با دو صد گنج و گهر گر کردمت قیمت مرنج

گر بمن بوسی ببخشی کم نگردد زان جمال

رشکم از زاهد نمی آید که گه گه بیندت

گر چو شمع خلونت سوزد زبان مگشا کمال