دل کجا شد خبرش غمزه او می داند

هر پریشانی و آشوب که جانرا ز قاست

من از آن سرو که به دیده نشاندم نبرم

بار گویند چه خواهد به تو داد از لب خویش

بر درت طاقت بیداری من کس را نیست

ناصحا مصلحت من هوس روی نکوست

کرد چون زلف تو با غمزه فرو داشت کمال