دل غمدیده شکایت ز غم او نکند

کیست در خور که رسد دوست بفریاد دلش

هر که خورسند نباشد به جفاهای حبیب

چشم زاهد نشود پاک ز خود بینی خویش

پارسا پشت فراغت چه نه بر محراب

شربت درد تو هر خه که نوشید دمی

تا بگرد در تو طوف کنان است کمال