فکردقیق باید سررشته میانت

خوش میروی به تنها تنها فدای جانت

نگذاشت تا نشیند گردی بر آستانت

آن به که گوشه گیرد ز ابروی چون کمائت

تا دیده ایم چون گل در دست این و آنت

آب حیات دیدم هیچ است با دهانت

گر بشمرند او را از خیل بندگانت