دل ملک تو شد نوبت لطف است و عنایت

تو آیتی از رحمت و بر روی تو آن زلف

با پسته مگر اینکه لب من به تو ماند

جور سگ کوی تو نگویم به رقیبان

گفتی بکنم هر که مرا خواست ز بنیاد

کردم بحلت خون خود ای یار به شرطی

بر آن کمال ار دل تر سوخت عجب نیست