تو سروی و گل خندان همانکه میدانی

نماز شام تو پیدا شدی و شد فی الحال

اب تو آرزوی جان مردم است و مرا

اگر بوصل مداوای ریش دل نکنی

گر به غمزه کی سعی ناوک اندازی

مگر به باغ ز پیراهنت نسیمی رفت

دل کمال بویت همین که رفت از دست