ای ریخته سودای تو خون دل ما را

بنواز دمی خسته شمشیر جفا را

باد سحر از روضه رضوان خبر آورد

ای سرو روان هست مگر پیک صبا را

کس نیست که بر بوی گلستان جمالت

چون لاله ز غم چاک زده جیب قبا را

زنجیر سر زلف ترا با همه خوبی

هرگز نکند هیچ کسی مشک ختا را

بشکست همی لشگر سلطان کواکب

کان زلف زره پوش تو از عنبر سا را

در دایره خوش نظران باز به صد سال

در دور قمر مادر ایام نگارا

هیهات که در دور قمر زنگ بر آرد

آندم که بر آرم ز دل سوخته یارا

از حال پریشان کمالت خبری نیست

آن کیست که تقدیر کند حال گدا را