نیکویی بیش از آن نمی باید

راست اندازۀ دلم دارد

لبکی داری آن چنان کانصاف

زلف شوریده رامکن در بند

آن نقابت ز چهره یکسو کن

جان همی خواست، گفتمش:بستان

گفتم از من بخر ببوسی گفت:

از رخت می خرم بجان بوسی

پیشتر زان بده که خط بدهد