جان شیرین از بن سّی و دو دندان می دهد

هر قراری کان سر زلف پریشان می دهد

گوشمال عالمی بر دت هجران می دهد

راستی را وعده های خوش فراوان می دهد

عاشقانرا ریش خندی بس بسامان می دهد

گاه چشمم اشک را سر در بیابان می دهد

آن نه ار زحمت بود، خود آب پیکان می دهد

تا نپنداری که لعلت بوسه ارزان می دهد

هر کرا دل می دهد می آید و جان می دهد

این توقّف بین که پنداری که تاوان می دهد