بس شگرفست کار و بار لبت

ای بسا جان و دل که چون زلفت

بلبم گوییا که باز خورد

سالها شد که مانده ایم دژم

در همه کارگاه کان بدخش

بسر تو که گر فرو گیرم

همچو خطّ تو حلقه یی سازم

در همه کدخدایی دل من

ترسم از نازکی برنج آید

چون همه جان خود از لب تو برند

خوش بود جان و جان من خوشتر

جان اگر صد هزار لطف کند

چرخ پیروزه پشت حلقه کند

نقش دیوار جانور گردد

خوش و شیرین شدست جانم از آنک

بوسه یی ده که جان خستۀ من

چون خضر عمر جاودان یابم