هر که اندر موسم گل همچو گل می خواره نیست

نرگس صاحب نظر تا دید احوال جهان

تا صبا شد حلّه باف و ابر شد گوهرفشان

گل ز بلبل طیره شد، زان جامه برخود پاره کرد

ساغر لاله اگر بشکست بر جای خودست

از لب سوسن چو رنگ و بوی شیر آید همی

نسترن بر گلبن و برگ شکوفه در هوا

از درون پیرهن رنگی ندارد حسن گل

گر جهد بیرون ز سنگ خاره آتش پاره ها

در میان سرو و سوسن رطل می باید گران