هر که رخسارش آرزو کردست

بی خودیّ دلم بجای خودست

تا گرفتار هجر اوست دلم

گو بیا حال من نخست ببین

عشق بی رنج هر که می طلبد

در بر من دلی جگر خوارست

می گریزد بسایۀ زلفش

عقل سودای وصل او نپزد

اشک چون نار دان که می بارم