بما میزد زهی خطّ و بنا گوش

پر از گوهر کند چون چشمها گوش

گرم باشد حدیثی از تو فاگوش

گرفته عقل و صبر و هوش را گوش

که هستم از میان جان دعا گوش

دراگنده تو چون گل از حفاگوش

که از چشمت چرا دارد وفا گوش؟

چو آواز توام آید فراگوش

نباشد بی سماعت با نواگوش

کمان ابروان آورده تا گوش

ز زلفت حلقه یی وز جان ما گوش

بعشق اندر ، زبان یا چشم یا گوش

دلم را داری از بهر خدا گوش