ای ز روی تو آب بر آتش

ای زرشک خط تو چون خط تو

بجز از خال و چهرة تو زدود

بر رخت دل چرا نهم خیره؟

لطف تو غالبست بر خشمت

زلف هندوی تو بسان منست

لیک من ساکنم بیاد تو ، او

زانک ب خون بیگناهان ریخت

گفتمش: چشم تو چرا فکند

گفت: آری بنزد بیماران