ز پیدا تفاوت ندارد نهانی

بهم ممتزج گشت جسمیّ و جانی

چو بفراشت این خانة استخوانی

دو هندو نشاند از پی دیده بانی

حرامست بر پسته شیرین زبانی

همه حورعین آورد ارمغانی

گشاده شود چشمۀ زندگانی

زهی شغل صیت تو گیتی ستانی

ز کلک تو در غمزه ها ناتوانی

فرستد عقود گهر رایگانی

چو گوهر که در مغز عنبر نشانی

خوش و نغز چون روزگار جوانی

چو ذات تو دروی هزاران معانی

ولیکن روان همچو آب از روانی

کنونش تو بر آسمان میرسانی

گه از ناتوانی و گاه از توانی

که از معنی خویش بازم ندانی

به نوعی دگر برده بودی کمانی

که دور از تو ، نفزاید الّا گرانی