مرا سیّ و دو خدمتکار بودند

و شاقانی چو مروارید خوشاب

همه سر تیز و سخت و چست و چالاک

یکایک از بن دندان بکارم

همه ثابت قدم انگام کوشش

اگر خود فی المثل یک لقمه بودی

بهر کاری که من فرمود میشان

کنون بعضی از ایشان خود نماندند

ز خان و مان بیفتادند ناکام

دوسه ناخوش قد زشت تبه رنگ

همه بی مغز و سست و کندوکاهل

به روز از دست اینم بانگ و فریاد

همی جنبد و زوری نیست در پای

منم اکنون و این یک لقمة گوشت