زهی شکوه تو از روی ملک رنگ زدای

تویی که هست ترا آفتاب در سایه

هوای دولت تو دوست ساز دشمن سوز

ز دولت تو همه کارها نظام گرفت

مرا که کار چو طوطی بود شکر خایی

نشسته ام به یکی کنج در، به خود مشغول

دعای دولت تو بی طمع همی گویم

سه اسبه لشکر غم بر سرم همی تازد

ز بهر بسته زبانان شکسته دل شده ام

چو رهزنان ز چه محبوس مانده اند چنین

گرسنه بسته بر آخورنه کاه و نه سبزه

ز عشق جوشان دیده سپیده چون کافور

چنان ز بی علفی مانده اند بیچاره

تویی که یاری مظلوم می دهی شب و روز

ز عدل عام همه خلق در تن اسانی

تعرّض خر حلآج کس چو می نکند