جانم که در شکنجۀ هجران معذّبست

آن مقبل زمانه و مقبول خاص و عام

آن نیک خواه خلق که لفظ مبارکش

روشن چو آفتاب بدیدم که ذات او

در آرزوی خدمت او هر شبی مرا

از مدّت فراق ندانم چه روز رفت

در هجر جان گدازش بر من ز زندگی

ور نی برین صفت که منم بی حضور اوی

زین هجر جان گزای که چون مار شد دراز

در باب خدمت ار چه که تقصیر می رود