همه حاجات اهل فضل رواست

حلم تو کوه و همّتت دریاست

التفاتی نرفته مدّتهاست

زان که قصدت به عالم بالاست

یک زبانم پر از دعا و ثناست

که یار من از یمین شماست

که ترا نیز باد اگر چه بلاست

نیک دانی که موجب سوداست

که بدو انس مردم داناست

جمع بی شم چشم نابیناست

گر هزاران تکلّفست هباست

که چپ من کجاور است کجاست

که چنین همّتی بلند کراست

گر به جنس خودست وگرببهاست

من بگویم چو شمع روشن وراست

روشنایی ز ماه باید خواست

که ز سودای شب دلم برخاست

زان که بیع شکر به شمع رواست