سروری که سرو امانی بباغ فضل

در روزگار دست تو پای امید خلق

از ننگ رنگ روز حسودت شب سیاه

از بیم کشتنست که غلتان سوی عدم

آز شکم فراخ که هرگز نخورد سیر

بر کام عقل باد تو همچون نفس گذشت

الفاظ دلفروز تو در کسوت حروف

چون پسته هر که با تو دل او دورنگ شد

مخدوم و صدور سیّد و مولا و مقتدا

لکن جلال الاسلام از جمله خوشترست

از واجبات مدح تو صد پایه نازلست

گر بنده بر وظایف خدمت مقصرّست

تا روز هر شب از پی ورد دعای تو

سرمای این چنین که همی لرزد آفتاب

چون اشک شمع ده تو افسرده بر همست

از بس که سطح اب ز یخ بند محکمست

وحلی چنین که پای اگر بر زمین نهم

بارندگی چنین که بهر ذرّه یی ز خاک

این عذرهاست روشن و اندک عتابکی

چندانکه شکر حضرت عالیست بنده را

مقصود همگنان ز تو نقدست پس چرا؟

زین وعدۀ دراز که در پیش می نهد

تا وقت ارتفاع معطّل نشسته ام

می گویم این و در خوی خود غوطه می خورم

امیّد عفو دارم اگر چه ز انبساط