سواد مسند تو پشت ملّت و دین بود

که نقره خنگ سپهر از هلال نوزین بود

که آستین من از روی من گهر چین بود

عجب مدار که وصل تو جان شیرین بود

چو صبح تعبیه دروی هزار زوبین بود

که شرع راز شکوهت چه مایه آیین بود

زمانه جمعی کان رشک نظم پروین بود

همه تسلّی اهل هنر بفرزین بود

زهی زمانه که با ماش اینهمه کین بود

جراحتی که درین سینه های غمگین پود

وصال یوسف و یعقوب ز ابن یامین بود