ای بزرگی که دست تریبتت

سایۀ مهر و مایۀ کینت

خواجۀ چرخ با همه شهرت

لطف تو غنچه سازد از پیکان

هر چه افلاک در نهان دارد

امر تو خاک را برقص آرد

هر زمان دست بخشش تو بزر

همه از کیسۀ کفت باشد

تند بادی که قهرت انگیزد

بوی ورنگی که لطفت آمیزد

دیرها شد که بنده زادۀ تو

مانده بی نام و نان که مولانا

چند در انتظار این هر دو

انتظارش مده که آتش و آب

اوّلین لقمه استخوانش مده

مینوازش لطف چندان کو

اگرش تربیت کنی چه شود؟

متبرّم مشو ازین داعی

با چنین دخل و خرج از کرمت

دست انعام بر سرش میدار