ای صاحبی که دامن جان پرگهر کند

افلاک را مهابت تو پشت پا زند

اتش ز لطف طبع تو ممکن که همچو دود

کلک تو جادویست که بر شب گره زند

لفط تو جان مستمعان را کند دراز

ازلطمۀ کسوف نگردد سیاه روی

کمتر وشاقکی که توش تربیت کنی

تیر فلک ز عشق ثنای تو هر شبی

داند خرد که مقصد او آستان تست

نافه ببوی همدمی فرّ خلق تو

آنجا که خامۀ تو درآمد بگفت و گوی

چون برزبان من گذرد یاد دست تو

رای تو کآفتاب سپهر ممالکست

اینک بسی نماند که در دور عدل تو

بی کار شد بعهد تو فتنه ز کار خویش

صدرا! ز حضرت تو مرا هست باز خواست

دانم که گردی از کرم خویش شرمسار

روزی تفقّدم نفرمود لطف تو

گر بر دلت گذر کنم از کار دور نیست

من گوهرم اگر چه تو سنگم نمی کنی

مثل تو خواجه حاکم این شهر و پس رهی

چندین هزار خلق زحاه تو در پناه

هم نام و ننگ و عدل تو باشد که روزگار

زین شیوه زندگی بسلامت که من کنم

گر لاف آن زنم که بمن ختم شد سخن

دور خرابیست جهانرا چه ظن بری

پروای طبع و شعر محالست تا فلک

چرخ لجوج طبع بدی نیک پیشه کرد

ای آفتاب ملک مرا خود تو سنگ گیر

منم خدمت تو از پی کسب شرف کنم

بر سنگ باد کاسۀ آن سرکه او ترا

اینست و بس توقّع داعی که لطف تو

پس بر بساط عدل تو گر رختصتش بود

از بیم کم عنایتی صدر روزگار

راهی بده برد ستم ترک سیم بر

صدرا هم از تتمّۀ اقبال خود شانس

وز موجبات شکر شمارآنکه چون منی

ذکر و دعای خوب بمردم هراینه

عیدت خجسه باد و براین ختم شد سخن