در قلب چرخ زهرۀ مرّیخ آب کرد

کت چرخ نام خسرو مالک رقاب کرد

تیغت به لمعه یی دل آتش کباب کرد

رخسار خود بخون حسودت خضاب کرد

نتوان بعقد از سردستش حساب کرد

از نیزه و کمند تو میخ و طناب کرد

حالی ز گرد خیل تو بر رخ نقاب کرد

گریک دو روز خصم ترا کامیاب کرد

آن گنبدی که بر سر آبش حباب کرد؟

دست بهار نصفی گل پر شراب کرد

تفّ سموم قهر تو در یا سراب کرد

در پای عقل سلسله مشک ناب کرد

اندر مسام طبع، عرق را گلاب کرد

برباد داد بوی خود، الحق صواب کرد

آنرا بسعی خود نتوان اکتساب کرد

هر مغز را که شربت کینت خراب کرد

هر کو بخاک در گه تو انتساب کرد

زلف بتان عجب که ز باد اضطراب کرد

چرخ سبک عنان زمه نو رکاب کرد

صدگونه عشقبازی با آن جناب کرد

چشم مرا خزینۀ در خوشاب کرد

زانگه که شاه بنده ی خویشم خطاب کرد

باهیچ ذرّه حقّا گر آفتاب کرد

آخر خدای دعوت من مستجاب کرد

چشم رهی ز غیرت آن ترک خواب کرد

آسان بود همی سؤال چنین را جواب کرد

لطف تو هرچه کرد ز بهر ثواب کرد

این چند دانه حالی از آن انتخاب کرد

زیرا که مسرع تو فراوان شتاب کرد